bokomtale av litlesøster

I dag har litlesystera mi Karina skrive ein bokomtale på bloggen min.

Maltersergåten

Av: Jørn Lier Horst

En av Oslos største gullsmedforretninger blir tømt for varer under et innbrudd. Gjerningsmennene får med seg nesten 20 kilo rent gull, flere kostbare smykker, og ikke minst den verdifulle Malteserklokken, som alene er verdt over 5 millioner kroner. Ranerne blir tatt, men ikke hele utbyttet kommer til rette, blant annet er Malteserklokken fortsatt borte. Sporene leder til den ufyselige Levi Hildonen og Skutebukta. Vi følger vennene Cecilia, Leo, Une og hunden Egon i en nervepirrende jakt på å få løst gåten, og det dukker opp både rømte fanger, mystiske gjester, en død mann, bortgjemte dagbøker og gamle, spennende irrganger i mørke bunkerser fra krigens dager.

Maltesergåten er med i ein serie, der dette er bok nr.2. Den første boka heiter Salamandergåten. Ho  er og veldig god. For å forstå samanhengen i boka bør ein lese Salamandergåten først.

Maltesergåten er ei veldig god bok som passar for dei som liker krim, men synest slike som «Marg og Bein» er litt for skumle. 

bok: skyggelandet av Alyson Noël

Bok nummer 3 i den populære De udødelige-serien endelig i pocket!
Ever og Damen har reist igjennom utallige tidligere liv, og kjempet mot verdens mørkeste fiender – så de kan være sammen for alltid. Men idet de endelig er i ferd med å oppnå sin etterlengtede skjebne, rammes Damen av en kraftig forbannelse – som kan ødelegge alt. Nå kan en eneste berøring av hverandres hender eller lepper føre til en brå død, og kaste Damen inn i Skyggelandet. I desperasjon etter å oppheve forbannelsen og redde Damen, fordyper Ever seg i magien, og hun får hjelp fra uventet hold i en surfer ved navn Jude.Selv om Jude og Ever akkurat har møtt hverandre, føler hun at det er noe svært kjent med ham. Til tross for den voldsomme lojaliteten hun føler overfor Damen, føler hun seg tiltrukket av Jude, en grønnøyd, gyllen gutt med magiske talenter og mystisk fortid. Hun har bestandig tenkt på Damen som sin tvillingsjel og eneste kjærlighet – og hun lever fortsatt i denne troen. Men i det Damen blir dratt vekk for å redde dem, blir Evers forhold til Jude sterkere, og kjærligheten til Damen settes på prøve som aldri før.

Etter å ha lese blå måne i fjor juni, var eg heilt ferdig med alt som heite Ever, Damen og Roman. Fullstendig ferdig. Var skikkelig lei. Men så manna eg meg opp og tenkte: «Går ann å prøve.» Nå skal eg ikkje seie at eg ikkje hadde greidd meg utan boka i det heile tatt, at ho snudde på ALT! Nei, det var ingen suksess, men heller ikkje noko stort nederlag. 


Heile boka byrjar med at Ever og Damen absolutt ikkje kan røre kvarandre, hud mot hud. «stakar.» Og Ever fortel Damen om skyggelandet, for han veit det ikkje endå. Og så går resten av boka ut på å finne motgift, pleie venskapet og å unngå å bli forelska i andre. I korte trekk. Og så lurer Roman bak alt saman. 


Nei, ingen pageturner! Eg er ingen av fan av udødelig, perfekte, nydelige, pene, smarte, forelska personar som går gjennom ild og vatn for kjærasten. Damen og Edward er ikkje mine favorittar. Og eg hadde veldig lyst til at Ever bare skulle seie: «Farvell, Damn. Hallo Jude.» Okay, ikkje heilt det, men Damen er verkeleg ikkje den beste kjærasten nokon kan ha synes eg. 


Min skepsis til fantasy-bøker er grunna blå måne-fiaskoen. Heile grunnen til at eg nesten aldri les andre fantasy-bøker enn dei eg allereie kjenner, og eg veit ikkje om eg kjem til å lese vidare i denne serien, men mest sannsynlig, ja, eg kjem til å lese vidare i denne serien. Boka snudde det litt opp ned, og eg har kikkea bakpå dei andre. Eg har snikkikka faktisk, så eg har litt lyst.

bok: smaragdgrønn av Kerstin Gier

Nå er den etterlengta oppfølgaren her, og den skuffar ikkje!

Hva gjør man når man får knust hjertet sitt? Riktig, man ringer til bestevenninnen, spiser sjokolade og velter seg i ulykken i ukevis. Bare dumt at Gwendolyn, som er tidsreisende mot sin vilje, trenger energien sin til helt andre ting. Til å overleve, for eksempel. For trådene som den tvilsomme greven av Saint Germain har spunnet i fortiden, drar seg også i nåtiden sammen til et farlig nett. For å komme på sporet av hemmeligheten må Gwen – om hun har aldri så mye kjærlighetssorg — ikke bare danse menuett sammen med Gideon på et storslått ball på 1700-tallet, men også kaste seg hodekulls ut i eventyret.Smaragdgrønn er en herlig og etterlengtet avslutning på bestselgende trilogi.Kjærlighet til alle tider– bøker å forelske seg i!

Heile boka byrjer der safirblå slapp. Gwendolyn er såra over at Gideon som har hevda at han maniopulerte henne til å forelske seg i han. Såra er faktisk mildt sagt ei underdriving. Ho er heilt knust og sender meldingar og ringer til veninna Leslie. Sjølv har Giedon sagt at han framleis vil vere vennen hennar, sjølv om han ikkje er forelska i henne slik som han har hevda tidligare. Vil vennskapet mellom dei overleve og er Gwendolyn villig til å tilgi?

I tillegg så er det eit stort problem at Gideon og Gwendolyn skal på ball hjå greven saman, og Gwenny har framleis ikkje greidd å tilgi han for måten han har oppført seg på. På toppen av alt er ho stuptrøyt, og i tillegg har ho nattlige besøk hjå ein person i fortida ho er veldig tett knytta til. Kan han gi henne svar?

Charlotte er òg eit stort problem. Ho går stadig rundt i huset og snokar og prøver å finne løyndommen til Gwenny og personen frå fortida. Korleis skal Gwenny greise seg gjennom alle tidsreisene, bevare løyndommen sin og i tillegg vere vaken nok til å vere observant?

Lucy og Paul, Gwennys kusine og mannen, er framleis viktige nøkkelpersonar, og begge hevdar framleis at ringen ikkje bør bli slutta og at kronologen ikkje bør innehalde alles blod. Skal Gwenny, Gideon og dei andre voktarane tru på dei? Er det kanskje greven, som hevdar at når ringen er slutta kan dei få eit middel til å kurere alle sjukdommar, som har rett? Kven skal dei stole på?

Stadig fleire puslebetar kjem opp for dagen, men er dei mange nok til å danne seg eit klart bilete av kva som skjer? Samstundes som Gideon og Gwenny er travelt opptattt med konfliktar i fortida skjer det nye oppdagingar i samtida som er meir personlig for Gwenny enn noko ho hadde drøymt om.

Å starte opp rett etter den forrige boka er ein genistrek, og ein av grunnane til at eg byrja på denne boka var sjølvsagt at eg ikkje fekk ein skikkelig slutt i den forrige. Likevel var det vanskelig å setje seg inn i boka igjen, for det er tross alt over eit halvt år sidan eg las dei to forrige, men det var lett å setje seg inn i handlinga og personane igjen. Måtte bare ha litt tid på meg.

Xemerius gir bare krydder til boka. I byrjinga av safirblå syntes eg han bare var iriterande, men no kan eg ikkje tenke meg serien utan ein demon som svever rundt Gwenny. I tillegg er dei personlige problema ikkje for storre, og dei tek ikkje for stor plass, så den verkelege handlinga kjem godt fram. Eg var litt nervøs før eg byrja på om dei personlige problema blei så framtredande at det andre ikkje vart synlig nok, men det var ein fin balansegang i boka.

Som dei andre er denne boka fengane og velskriven. Komplottet er kjempebra lagt opp. Eg som elles ikkje er veldig  begeristra for fantasy har elska denne triologien om Gwenny og Gideon og Charlotte og Leslie og Lucy og Paul og Greven og voktarane. Storarta. Kjærlighet til alle tider – ein serie som til og med ikkje-fantasy-elskande personar kan bli fenga av!!

Sist, nydelig omslag. Den norske utgåva har eit betre enn den tyske som har dette:

Eg synes i alle fall dette. Dette ser meir ut som ei tragisk kjærleikshistorie. Det omslaget som er på den norske ser mystisk ut og er på ein heilt annan måte valt ut i frå handlinga.

Omtalen min av rubinrød er her, og omtalen av safirblå er her.
Viss du vil legge boka til goodreads-lista di kan du gå her, og vil du legge den til bokelskerlista kan du gå her.

Her kan du lese ein smakebit Bokelserinnen hadde i frå boka.

bok å lese i påsken: 13 gode grunner av Jay Asher

Ei sterk bok om sjølvmord, minner og skyldkjensle


Du kan ikke stoppe framtiden. Du kan ikke spole tilbake fortiden. Den eneste måten å avsløre hemmeligheten på er å trykke play … På vei hjem fra skolen finner Clay Jensen en pappeske med kassetter utenfor trappa si. Kassettene er fra Hannah Baker, en jente i klassen hans som døde 14 dager før. Han vil ikke ha noe med disse kassettene å gjøre. Hannah er død. Og hemmeligheten hennes bør bli begravd med henne. Men så hører han Hannas stemme si at han er en av de 13 grunnene til at hun er død. Gjennom hele natten lytter Clay til Hannas stemme, han blir guidet rundt i den lille hjembyen … og oppdager på veien noe som forandrer livet hans for alltid

Eg gråt ikkje då eg las boka. Eg snufsa ikkje og kjente ikkje at det sveid bak augelokka. Det var ikkje den typiske grineboka der tårene mine renner. Eg grin lett og særleg med ei bok eller ein film, men denne gongen gjorde eg ikkje det. 

Likevel var historia veldig godt fortalt. Me høyrer Hannas stemme gjennom heile boka, mens me i mellomtida òg veit kva Clay gjer og høyrer hans kommentarar til det ho seier. Spenninga er i heile boka, på kvar side, kvart avsnitt, kvar setning og kvart ord. Det er ei litt uhyggjelig spenning, men samstundes er ho god. Når du les denne boka får du den der kjensla av at dette er bra, dette er eg inni, dette er noko eg vil lese vidare på. 

Både Clay, Hanna og alle dei andre boka er om er det interessant å lese om og «bli kjent med.» Det var god påskelektyre og ei bok som er til ettertanke. Banneorda hopa seg absolutt ikkje opp i det heile tatt og i motsetning til andre ungdomsromanar har denne eit veldig viktig bodskap som får tankegangen til å ta ein anna veg enn dei typiske ungdomsromanane. Det er sunt med bøker som dette, heilt sant. Ungdommar treng noko anna enn alkohol, sex, festar, kjærastar og banning å tenke på. Dette er ei bok utanom det vanlige.

Vil ikkje kalle det for krim, meir ein psykologisk thriller. Får tankane til å kverne! 

Det var dessverre ikkje noko klimaks i boka, men det trengtes ikkje. Boka var spennande nok i seg sjølv. Og så er omslaget så NYDELIG og spesielt og på ein måte litt einsamt. Bitte litt trist og søtt. Eit omslag som kunne fått meg til å plukke opp boka bare pga det. ANBEFALES!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

bøker/biografi: krystallslottet av Jeannette Walls og hallo elsk meg da av Johanna Thydell

Dette blir dobbeltomtale av dei to siste bøkene eg las og ikkje like omfattande som dei andre, men det er nå så. Eg er i slapp-av-modus og dei blir derfor kortare.

1. bok/biografi: krystallslottet av Jeannette Walls

Sjølvbiografiske romanar er ikkje det eg har lese mest av opp i gjennom åra, men eg har tidligare lese Anne Franks dagbok og midt i mellom av Jean Kwok som var dels sjølvbiografisk. Begge dei bøkene likte eg, og derfor fallt eg òg for denne eksentriske, vakre og triste boka om Jeannette Walls sin barndom med ein fyllik til far og ein maler/lærar (viss ho gadd å undervise) som mor. Dei var i alt fire søsken, tre søstre (Lori, Jeannette og Maureen) + ein bror. (Brian) I boka får me ta del i deira kvardag og me får høyre om alle gongen dei flytta i frå plass til plass, faren snakka om å bygge krystallslottet, om bestemor Smith og besteforeldrene Walls, om framtidsplanar som ikkje var sikre, om foreldre som var anneleis og forskjellige, om ein far som ville finne gull, om ei søster som levde livet hjå naboane, om ei anna søster som laga plakatar får å få nok pengar til å flykte. Rett og slett om nokre foreldre som var glad i borna (etter det dei sa) men like fullt forsømte dei og svikta dei. Boka var litt treig i byrjinga, men elles var ho spennande og eg sat KLISTRA til boka i heile går kveld.
Spennande leseoppleving!!

2. Bok: hallo, elsk meg da av Johanna Thydell

Den andre boka er ei bok eg hadde venta leeeeenge på på biblioteket og hadde gleda meg til. Derfor er det ikkje så gøy når leseopplevinga ikkje blir topp hundre og kjempebra, men bare sånn passe.
Nora skal vere ei heilt vanlig 17 år gammal svensk jente, men med dårlig sjølvtilit og ei rar veninne. Sjølv synes eg at denne veninna til Nora (Lisa) overdriver veldig i frå starten av og mykje i boka blir litt plastikk og sånn generelt ungdomsroman, som at foreldre gjer deg flaue, den populære er smart, fin, flink, har god sjølvtilit osv. Det blei alt for likt alle andre ungdomsromanar, nesten klisjé. Og så skal det vere så kult, noko dei trur alle ungdommar liker som at det ikkjer er bror men brodern, og foreldre er ikkje lenger foreldre men F’sa. Og du kliner med folk du eigentlig bare ser på som venner, du kliner med folk før dykk blir saman, utan å etterpå vite om de er saman.
Det er sånn eg opplever i boka, som i tillegg har eit stort banneordforråd, og viss me hadde tatt vekk alle banneorda i denne boka med kvit lakk for å dekke over, hadde det vore lite igjen. Trist! Likevel var boka bra og eg såg at det var ein god skrivestil, ei god handing og ei fin bok får folk som liker det sånn: Klissete, sutrete, stakkar-meg-eg-er-verst-typen-bok. For dei som liker klagande 17-åringar som ikkje ser ut til å ha kome ut av fjortissperioden endå.

Bok: Mus av Gordon Reece

Fekk tid til å lese litt i jula likevel. På julaften fekk eg to nye bøker: reisen hjem av Lori Lansens og ei til bok som eg ikkje hugsar namnet på, men ho verka som ei som er litt i Karen Kingsbury – stilen. Eg får sjå korleis ho her. Omtale kjem det nok.

Men over til mus av Gordon Reece

Om boka

Ett sted går det en grense – selv for dem som er vant til å finne seg i alt. Denne rystende psykologiske thrilleren etterlater leseren med spørsmålet: Hva ville DU gjort viss du nådde denne grensen?

Shelley, kjære, sa mama. Ikke vær redd. Han vil bare ha penger. Hvis vi gjør dom hsm dirt, vil han gå og la oss være i fred. 

Jeg trodde ikke på henne, og kunne skjønne på de skjelvende hendene og den uvante stemmen hennes at hun ikke trodde det selv heller. Når en kattgår inn i et musehull, etterlater den ikke musene uten å ha skadetdem. Jeg visste hvordan dette kom til å ende. 

Shelley og moren omtaler seg selv som mus – alltid fredssommelige, pliktoppfyllende, usikre på seg selv. Forsiktige som mus og gode som gull hele livet, og alt de har oppnådd med det, er å bli herset med av alt og alle. Men det finnes en grense selv for mus. Og en dag er den grensen nådd. 

Mi meining
Dette er ikkje noko bok om ein helt. Tvert i mot. Shelley, som det handlar om, er eit mobbeoffer, tyngst i klassen, og ho har gått med sjølvmordstaknar. Det å då flytte ut til Honeysuckle Cottage og få heimeundervisning hjelper på for henne. I alle fall for ei lita stund, heilt til fødselsdagen. Eg vil ikkje røpe så mykje i frå der og ut i boka, utanom at eg synes at dei er veldig savitslause, både Shelley og mora. (utdraget i frå fødselsdagen står på baksideteksten som eg har skrive over her)

Shelley er på mange måtar ei grei jente å bli kjent med, men det er ikkje mykje morosamt i boka. Alle bøker skal ikkje vere humorristiske, og det er ikkje hovudtrekka for ein psykologisk thriller, så det var ikkje så veldig sakna heller.

Skildringane var gode, og eg likte måten personane blei presentert på. Honeysuckle Cottage høyres ut som eit nydelig hus, men eg trur ikkje eg hadde greidd å flytte så avsides frå alt og alle, men det har vel sine fordelar i handlinga her.

Eg pleier å seie at Gyldendal ofte har kvaltitetstempel på boka. Viss boka er merka med Gyldendal, er det for meg nesten kvalitetsstempla, og det er denne boka òg. Veldig spennande. Kanskje ikkje heilt den skrivestilen eg liker best, men elles er boka bra. Det var noko meir eg ikkje likte som eg ikkje greier å setje heilt ord på. Veit ikkje om eg veit sjølv kva det er, men det var noko som ikkje var heilt min smak, så det er ikkje den beste boka eg har lese heller.

Maria på Marias bokblogg har òg aøgt omtale av boka.
Omtalen

Bok: heksesot av Kari Sverdrup

Hei hei, tid for ny bokmelding. Har gleda meg til å skrive om denne boka. Dessverre leverte eg boka på biblioteket i dag, så de får ikkje baksideteksten, men mine forsøk på å gjenngi handlinga i boka.

Denner boka er etter det som står bakpå «en frittstående oppfølger til tilfeldig engel,» men denne boka er om Ella, jenta Anna blir venn med i føste boka. Ella har nettopp flytta til Tvedt (eler er det Tveidt) saman med mora. Der møter ho både Georg (som er veldig hyggjeleg) og nokre jenter i klassen som er mindre hyggjelege. Ella trur på heksers makt og å stenge ute folk og å skyve dei vekk. På den nye staden har ho ingen veninner, og ho lengter sårt etter ei. Når Anna flytter inn i eit hus ikkje langt i frå, blir livet til Ella forandra.

Heksesot er ikkje akkurat ein oppfølgar til tilfeldig engel vil eg seie. Den er meir den same historia i frå ein annan vinkel. Historia byrjar og slutter på same stad som Anna sin i sist bok. Historiane deira møtes midtveis i begge bøkene, og det er spennande å ikkje bare høyre historia i frå Anna sin vinkel.

Ella er ein veldig spennande person å bli kjent med, sjølv om eg ikkje synes så mykje om dei kreftene ho trur på. I likhet med mange andre personar i bøkene (og Anna) blir Ella mobba heilt i frå første veke på den nye skulen. Ho er ikkje akkurat nokon helt. Heller ei heilt vanlig jente. Eg synes det er bra at Kari Sverdrup (og mange andre forfattarar) gjer hovudpersonane sine menneskelige og sårbare. Då føles dei nærare enn dei «heltane» som er perfekte og greier alt. Eg las ein gong at hovudpersonar ikkje blir truverdige viss alt bare er bra. Ella er absolutt ikkje ei jente som har det perfekt. I tilegg til å bli mobba, har ho òg hjerteproblem og mange operasjonar bak seg.

Boka er veldig godt skriven, og måten ho er skriven på gjer meg veldig opphengt i boka. Språket er bra, og det er få banneord. Dette er ei bok eg trur dei fleste vil like.

Noko som var litt negativt var at alt gjekk så fort fram. I løpet av boka følger me henne i frå ho byrjer i 8. (etter jul trur eg) til oktober når ho går i 10. På den tida føler eg at ting går veldig fort. Det er akkurat som om du ikkje føler at du blir lenge nok i den tida det skjer noko spennande.

Bok: Utfor av Sunniva Relling Berg

Om boka:  

Det var som om heile havet landa på frontruta. Vindaugsviskarane kvein mot glaset. Dei gjekk raskt, veiva som tynne armar. Mamma stirra ut av vindauget, den stipla lina, det vesle stykket frontlyktene rådde over.

No var vi der Her. Ytsteøya, ytst mot havet. Ei veke att, så byrja eg i niande. I det siste hadde mamma gjenntatt «ny skule, nye moglegheiter» som eit mantra, som om flyttinga ville bli ei løysing.

Saman med foreldra flyttar frå byen til ei lita øy i havgapet, i eit hus for seg sjølv på det høgste punktet på øya. 

Ho møter nabogute Jonas, og dei utviklar ein venskap. Men det er noko som ikkje stemmer på den vesle øya. Dei andre ungdommane vil ikkje ha noko med Jonas å gjere, og Lea blir dregen inn i ein konflikt som ho ikkje forstår noko av. Ho må ta eit val. Og ho må finne ut kva det er alle på øya går og teier om. 

Mi meining:
Boka var heilt grei etter mi meining. Litt stilleståande kanskje, men for dei som liker bøker som er sånn så er denne veldig bra. Sjølv har eg kome over det stadiet å lese om jenter eller gutar i niande som er forelska eller som kjem opp i ei konflikt. Til vanlig plar det ikkje skje så mykje synes eg. Hadde eg lese denne boka i åttande klasse, hadde eg nok syntes den hadde vore betre, men nå liker eg betre bøker som Bumerang og midt i mellom som handlar om noko meir.

For all del ikkje missforstå meg, sjølv om eg ikkje likte boka var den godt skriven og eit fengande tema. Eg syntes ikkje heilt den hadde noko spenning dei første hundre sidene, men det var likevel mykje som skjedde rundt Lea som var ny på øya. Skal ho velge Mads, Arne og Mia eller skal ho velge Jonas. Og viss ho ikkje er med Mia, skal ho då vere med dei andre jentene i klassen?

Lea er ei jente som før har blitt mobba på skulen. Ho har briller (TØFT! Det har eg òg) og ho les fysikkbøker og er eit mattegeni. Eg syntes ikkje det var kjempekjekt å lese om eit mattegeni sidan eg blei litt lei av nokre av mattestykka, og då ho rettar på læraren i boka, forstår eg ikkje kva ho rettar på han for. I min hjerne var det galne svaret rett, og det at faren då seier at ho måtte rette på læraren som hadde eit SÅ feil svar, fekk meg til å føle meg dum som hadde skrive det same sjølv. Utanom dette var Lea ei veldig okay jente å bli kjent med. Ho er litt einstøing synes eg nok og gjer ikkje all verda for å få nye vener, men det var spennande å følge henne.

Konflikta i boka var jo kvifor dei andre ikkje likte Jonas, men eg syntes ikkje den gjekk så godt fram som den burde, og det var for det meste dei siste femti sidene som hadde mest om dette. Sjølv om Jonas blir plaga gjennom heile boka, synes eg ikkje at det som kom fram på slutten viser så godt igjen.

Samla sett var boka bra. Liker jo at ho er skriven på nynorsk, men det var ikkje heilt boka for meg, men for dei som liker sånne bøker, vil nok denne passe, og ho er bra skriven.

Bok: Himmelen begynner her av Jandy Nelson

Om Himmelen begynner her

For mange år siden lå jeg på greeset i hagen til besta, og Big spurte meg hva jeg holdt på med. Jeg sa jeg så opp på himmelen. «Det er en missforståelse Lennie, himmelen er overalt, den begynner ved føttene dine.» Når jeg kysser Joe, tror jeg på det, for første gang i midt liv. 

Lennie er sytten år og lever et stille liv i skyggen av den utadvendte søsteren Bailey – en tilværelse hun trives med. Men en dag skjer det utenkelige – Bailey får hjerteinfarkt og dør.
Sorgen og savnet er uendelig, og Lennie trekker seg unna alt og alle. Samtidig opplever hun sin første virkelige forekskelse; svimlende og forbudte følelser som får Lennies verden til å eksplodere. 

Himmelen begynner her er en ungdomsroman om å forelske seg i. En besettende kjærlighetshistorie om sorg, savn og lidenskap – om sterke familiebånd og skjulte hemmeligheter.


Mi meining om Himmelen begynner her
Boka er godt skriven og har eit ganske fengande tema. Det tok litt tid før handlinga verkeleg byrja  og at eg sat klistra til boka, men etterkvart vart den betre. Lennie er ein veldig spennande person som skriv dikt som ho bare slepp ned og ut i ingenting.

Om morgenen den dagen Baily døde

stakk hun fingeren i øret mitt

for å vekke meg.

Det kunne jeg ikke fordra.

Så begynte hun å prøvve bluser og spurte meg:

Hvilken liker du best, den grønne eller den blå.

Den blå

Du så ikke på meg engang

Okei, den grønne, men jeg blåser vel i hvilken bluse du har på deg.

Så rullet jeg over på siden og la meg til å sove igjen.

Senere fikk jeg vite

at hun tok på seg den blå

og det var det siste jeg sa til henne.

(funnet på papirlapp på stien til Rain River) 

 Det er trist at Bailey er død (sjølv om det ikkje hadde vore ei bok utan det) for eg skulle blitt kjend med ho på ein annan måte, men eg fekk vite mykje om henne. Boka er på ein måte det omvendte av Forførene ondskap. Der var hovudpersonen (Kathrine) var veldig utadvendt, mens litlesøstera, som døydde, var litt meir tilbakeholden. Her er det Bailey, som døydde, som var den utadvendte. 


Baksideteksten gir deg lyst til å lese boka, og omslaget er jo bare HERLIG! Eg elsker rosa og synes at sånne blomar omslaget er dekorert med er kjempefine.  


Har ikkje tid til så mykje meir nå. Las eigentlig boka ut på fredag, men då var eg i Søgne, og så reiste eg til Konsmo i går på grunn av veret, så nå fekk eg tid til å legge det ut. Har lese litt av Gideon`s gift, men den var ikkje god, så eg hoppa over den. I morgon kjem det om Nødinngang av Charlotte Glaser Munch. 

fornøgd igjen =)

Hugsar de at eg la ut litt i frå noko eg skreiv tidligare. Eg har bestemt meg for å legge ut første kapittelet. Bare som ein liten smakebit. Viss de vil sjå på det eg skreiv sist, kan det trykke her. 

Her er meir av kapittel ein. Gler meg til å sjå korleis det heile blir (og vite kva andre synes om det eg skriv)

 Eg krøller knea opp under meg og kvilar haka på dei.

Hadde eg bare hatt ein einaste skikkelig god ven, ein einaste ven, hadde eg kanskje ikkje vore her. Då hadde eg hatt ein anna stad å søke tilflukt. Hadde eg bare ikkje hatt denne mora hadde eg aldri vore her. Hadde ho alltid vore edru, hatt fast jobb, ein annan kjærast og hadde eg hatt søsken hadde eg ikkje vore her. Av og til tar eg meg sjølv i å skulde på pappa for alt det som skjer nå. Tenkjer at det er hans feil som bare flytta, og ikkje ville ha noko med mor og gjere meir. Med meg, men mor svikta han. Milano verka visst meir freistande enn å vere igjen å passe på dottera si. Eg kjenner sinnet stige opp i meg. Faren min er ein dust. Reise i frå meg sånn som dette. Bare la meg vere igjen med mor og busette seg i Milano kor han kan sjå på ei kyrkje med 135 spir og handle i ei innebygd shoppinggate. Eg har bare vore i Milano og besøkt han ein gong, og det var saman med mormor. Han var nesten aldri heime då me var der på grunn av jobben, og i tillegg hadde han ei stiv, litt for vakker «dronning» til kone og saman hadde dei fem små prinsesser og prinsar som snakka italiensk og budde i eit digert slott.

Trur aldri eg såg verken far, Giuseppina eller dei fem kronjuvelane deira (eller dritungane som eg

nokså ironisk kallar dei) bli skitne ein einaste gong. Jålete er ordet. Alt med dei er jålete. Til og med namna. Giuseppina, må vere verdas mest jålete namn. Og i tillegg bur dei i eit hus du kan gå deg vill i, og har ei rekkje fisefine naboar som stirar på føtene dine om du går rundt i gata deira med tennissko. Eg er alt for alminneleg til å passe inn. Ikkje fin nok. Ikkje smart nok. IKKJE GOD NOK! Orda ringer i hjernen min. Eg er ikkje god nok for far min ein gong. Far min, advokaten, gift med ei jåledame som eg ikkje kan fordra.

Eg høyrar ein bil som tutar utanfor. Mormor! Ho er her! Eg tenker ikkje på noko anna enn at eg vil ut å møte henne. Vere med henne. Snakke med henne og få gode råd. Eg riv med meg bagen min og spring ut. Eg veit ikkje kvifor, men plutselig er auga mine heilt tåkete og våte. Eg er så kjempe, kjempe, kjempeglad for å sjå henne. Eg treng henne og dei gode klemmane hennar, og bollane og den tyrkiske eple-teen. Det smell i døra inn til venterommet som eg har slengt igjen, og eg spring bortover asfalten. Eg treng henne så mykje at eg ikkje kan seie det. På hjørnet spring eg litt saktare. Ja, det var hennar bil som tuta. Ho har gått ut og står og ventar på meg. Ho er vakker slår det meg. Overraskande vakker til å vere over femti. Håret har så vidt byrja å gråne, ho er rankt og flott. Har opplevd meir enn nokon eg kjenner. Ei dotter som er alkoholikar. Ein son på tjuesju som nettopp har skilt seg for andre gong. Ei anna dotter som har hatt to spontanabortar dei siste tre åra. Det er akkurat som om ho bak det vakre andletet har ein løyndom. Eller kanskje ikkje ein løyndom. Eg veit ikkje heilt. Bare noko som er litt skjult som ho ikkje fortel til kven som helst. Eg veit ikkje heilt kvifor eg kjem på alt dette nå. Kanskje fordi eg har lengta etter ho, og bare vil sjå ekstra nøye på henne når eg først møter henne.

Beina mine har stoppa heilt opp. Eg verken spring eller går mot henne lenger. Det er ho som kjem mot meg ,med korte steg og ei alvorlig mine. Armane hennar strekk seg ut og ho drar meg inntil seg. Det er så godt å endelig ha armane rundt den nette, litle kroppen hennar. Ho er mykje kortare enn meg, men minst like slank. Ho klemmer meg inntil seg. Eg føler meg skikkelig heime i armane hennar. 

Dette er eit av bileta av huset eg fann då eg skulle sjå etter eit hus som passa til faren og stemora til Sara, og det er vel litt jentete og litt prinsesseaktig med veldig rosa? (for å sjå innlegget om huset eg fann, gå her)

Og her skal ein av gutane bu. Du kan vel tryggt seie at det var sånn eg såg for meg romma til jentene og gutane, utanom at eg skal «lage dei om» (med ord) så dei blir endå større! Dette skal vere rommet til den yngste sonen til Giuseppina og Robert (faren til Sara) som heiter Marco. 

Kva synes de?